Rozdział 19

Tak jak powiedział Harry – wrócili do Hogwartu szybciej niż się im wydawało. A właściwie wrócił. Po tym jak Andres zauważył składnik Potter poszedł spakować rzeczy, pamiątki, które chciał zabrać ze sobą po czym zeszli do salonu torby zostawiając przy schodach. Nie śpieszyli się z powrotem tym bardziej, że Andres miał co do tego pewne obawy. Bał się, że zostanie źle przyjęty i Harry będzie miał przez niego problemy.

- Stary, jakie problemy? Odbiło ci? – zapytał zaskoczony

- Z tego co opowiadałeś o poprzednich zadaniach wnioskuje, że powinieneś wracać sam. Ja nie powinienem istnieć.

- Co ty wygadujesz? Daj spokój. Wracasz ze mną.

- Harry...

- Dość. Zbieraj się. Czas wracać do domu.

- No właśnie. Dom. To twój dom Harry. Nie należę do twojego świata.

- Chodź. Jeśli jest jakaś szansa, że możesz wrócić ze mną i wyrwać się z tego miejsca to czemu mielibyśmy z niej nie skorzystać?- pociągnął przyjaciela za rękę kierując się do wyjścia. Po drodze zmniejszył jeszcze ich bagaże i schował do kieszeni. – Dobra. Teraz musisz się mnie mocno złapać i w tym samym czasie co ja złapać za składnik. Gotowy? – Andres skinął głową – Teraz!

Harry był przygotowany na standardowe mdłości i szarpnięcie skóry jednak nic z tego nie nastąpiło. Otworzył oczy, które nawet nie wiedział kiedy zamknął. Nie miał pojęcia co się dzieje. Powinni już być w Hogwarcie.

- Nic nie rozumiem – powiedział cicho – Mamy składnik. One zawsze działały jak świstoklik.  Powinno już nas tu nie być.

- Harry...

- Nic nie mów zaraz coś wymyślę.

- Harry...

- Może sam zrobię świstoklik? To powinno zadziałać. Co myślisz?

- Harry Cholerny Potterze! Posłuchaj mnie przez moment! – krzyknął Andres – Pamiętasz jak opowiadałeś mi o poprzednich misjach? Mówiłeś, że spotykałeś różne osoby, ale żadna podkreślam ŻADNA z tobą nie wracała. Może po prostu ja też nie mogę. To jest jedyne logiczne wytłumaczenie.

- Żadna z tych osób nie wracała ze mną, bo ŻADNA NIE PRZEŻYŁA. Jest chyba lekka różnica – odrzekł zdenerwowany Potter. Naprawdę chciał żeby przyjaciel z nim wrócił. Zdążył się do niego przyzwyczaić tak jak do Alexa, Draco czy Ann.

- Harry posłuchaj. Ja też chciałbym się stąd wyrwać. Ale tak już jest. Ten świat nie jest prawdziwy. Jest wyimaginowany. Sam pomyśli. Przecież dom twoich rodziców w prawdziwym świecie jest ruiną. Voldemort go zniszczył. Sukinsyn, który tyle namieszał w twoim życiu. Pamiętasz go? Musisz wrócić do Hogwartu i zakończyć to wszystko. Żebyś w końcu mógł żyć normalnie. Z rodziną.

- Ale ja naprawdę nie chce cię tu zostawiać. Spodobałoby ci się w Hogwarcie – Harry usiadł na schodach. Powoli docierało do niego, że właśnie traci kolejną ważną osobę w swoim życiu.

- Na pewno. Ale spójrz na to z innej strony. Czekają na ciebie przyjaciele. Martwią się o ciebie. Będą na ciebie wkurzeni jak będziesz się ociągał – powiedział siadając obok niego.

- Dobra, ale co z tobą? Też jesteś moim przyjacielem. Mam tak po prostu odejść i cię zostawić?

- Oj Harry Harry. Jesteśmy w innym świecie, który po twoim odejściu pewnie po prostu zniknie. A ja razem z nim. W końcu odpocznę. Długo czekałem żeby uwolnić się od ojca. Tyle lat... – zamyślił się – A dzięki tobie będę wolny. Tak po prostu. W końcu wolny.

- Ale dlaczego nie możesz być wolny w moim świecie? Czemu to wszystko jest tak cholernie trudne?

- Takie jest życie Harry.  – poklepał go po plecach – Musisz już iść. Nie wiem dlaczego, ale czuję to. Wiem, że sobie poradzisz, wierzę w ciebie.

- Szkoda tylko, że ja nie potrafię w to uwierzyć – powiedział Harry wstając – Mam nadzieje, że teraz będziesz szczęśliwy.

- Nie martw się. Będę. Dzięki tobie.

Wymienili się szybkimi uściskami po czym Harry ponownie chwycił składnik, który tym razem zadziałał prawidłowo.

- Powodzenia Harry Potterze. Jeszcze się spotkamy – usłyszał cichy szept zanim ponownie był w Hogwarcie.

- Harry na miłość Merlina gdzie ty się podziewałeś? – Dyrektor doskoczył do niego z zadziwiającą prędkością.

- Na zadaniu, a gdzie mogłem być?

- Język Potter – powiedział Snape pojawiając się niespodziewanie jak zwykle – Nie było cię prawie cały dzień. To długo biorąc pod uwagę ile trwały poprzednie misje.

- Ta była trochę bardziej... czasochłonna.

- Przyjaciele chcą cię rozszarpać za wyruszenie na misję bez ich wiedzy. Czekają na ciebie.

- Zaraz wszystko im wytłumaczę. Składnik – oddał Profesorowi następny niezbędnik do eliksiru – Jestem ciekawy jak się nazywa – powiedział marszcząc brwi, wpatrzony w roślinę.

- Damnum ex dolore. Coś jeszcze Potter? – zapytał Mistrz Eliksirów widząc,  ze chłopak dalej nie śpieszy się do wyjścia.

- Może to bez znaczenia, ale na donicy, w której pojawił się ten składnik był napis   Et inferre vulnera, maxime in maximo. Dobranoc – pożegnał się wychodząc już ostatecznie z gabinetu, skierował się do dormitorium.

Zaraz po tym jak otworzył drzwi do salonu ktoś rzucił mu się na szyje jednocześnie okładając pięściami.

- Co ty sobie myślisz Potter? Jak śmiesz tak znikać? Czemu nie powiedziałeś nam o misji? – wydarła się na niego Ann

- Też się cieszę, że cię widzę Ann – powiedział z lekkim uśmiechem uwalniając się od dziewczyny, usadowił się na kanapie pomiędzy Alexem i Draco.

- Potter! Nie ignoruj mnie! – wrzasnęła dziewczyna z furią wypisaną na twarzy. Reszta wyglądała na równie zmartwionych.

- Ann no weź się nie drzyj. Miesiąc was nie widziałem więc naprawdę nie chcę się teraz z wami kłócić – powiedział zmęczony. Nie lubił powrotów z misji, bo zawsze świstokliki wysysały z niego część energii.          

- Jaki miesiąc, co ty pieprzysz?!

- Ann siadaj do jasnej cholery, przestań się wydzierać i daj mu dojść do słowa! – wybuchł w końcu Draco czując, że od jej pisków zbliża się do niego ból głowy – Wszyscy się o niego martwiliśmy...

- Ale...

- Siadaj i nie przerywaj mi, bo cię ogłuszę! – warknął – Wszyscy martwiliśmy się o tego idiotę i popełnił błąd nie mówiąc nam o zadaniu, ale na pewno miał jakiś powód, który zaraz nam wyjaśni. A w kwestii sprostowania Harry nie widział nas przez miesiąc, bo jeśli zapomniałaś to na Hogwart podczas zadań jest nałożona pętla czasu. I to nie jest powód do wydzierania się, ranienia moich biednych uszu i przyprawiania mnie o ból głowy. Więc milcz, bo naprawdę dostaniesz drętwotą – zakończył swój wywód opadając z powrotem na oparcie kanapy.

- Dzięki Draco – powiedział Harry, wybuchając po chwili śmiechem razem z resztą ekipy.

- Nie ryj się Potter, bo następnym razem to ja cię opieprzę. Masz szczęście, że od jej krzyków naprawdę zaczęła mnie boleć głowa. Nawet nie zdajesz sobie sprawy o tu się działo przez cały dzień.

- Patrząc na twoją minę to mogę się domyślić. Nie mówiłem wam o zadaniu, bo nie wiedziałem, że na nie pójdę. Wyszło spontanicznie. Po prostu śniły mi się jakieś głupoty , które miały związek z misją. No i nie wiem czy chcielibyście żeby budzić was szóstej żeby powiedzieć, że idę na misję, na której i tak nie możecie ze mną być.

- Następnym razem obudź chociaż jednego z nas. Albo nie wstawaj tak wcześnie i po problemie – powiedział Alex.

- Jasne. No, ale wracając do rzeczy to poszedłem do dyrektora, dostałem opieprz od Nietoperza, i wykonałem zadanie.

- A co z misją? Czemu aż tyle trwała?

- Po prostu była bardziej czasochłonna, ale w sumie prosta. Poznałem kolejnego świra – powiedział z cieniem uśmiechu.

- W stylu Voldemorta?

- Nie. W naszym. Świetny człowiek. Gdyby go tam nie było to chyba bym się zanudził na śmierć.

- To co ty tak właściwie tam robiłeś? I gdzie byłeś?

- Wylądowałem w Dolinie Godryka, ale nie tej dzisiejszej.

- Jak to?

- To była Dolina Godryka z czasów kiedy żyli moi rodzice.

- Ale...

- Nie, ich tam nie było. Był mój dawny dom w nienaruszonym stanie. Nawet mam stamtąd parę rzeczy. A jeśli chodzi o misje... nawet nie wiem czego dotyczyła. Składnik sam się pokazał. Poznałem tam pewnego chłopaka. Chyba cały czas chodziło o niego. Spotkałem go w parku. Był posiniaczony, ale nie chciał rozmawiać. Właściwie przez cały ten czas chodziłem w kółko po Dolinie szukając jakiś wskazówek, a później zawsze o tej samej godzinie pojawiałem się w parku. Zaczęliśmy trochę rozmawiać i właśnie po jakimś miesiącu przyznał się, że to ojciec doprowadza go do takiego stanu. Oczywiście nie pozwoliłem mu wrócić do domu. Został u mnie na noc. Następnego dnia poszliśmy po jego rzeczy, ale pojawił się jego ojciec. Zaczęli się kłócić. Potem wróciliśmy do mnie i Andres zauważył składnik, który po prostu stał sobie na parapecie. Miał wrócić do zamku razem ze mną, ale ten pieprzony świstoklik nie zadziałał tak jak powinien i musiał zostać.

- Jesteś dziwnie spokojny jak o tym mówisz – stwierdziła Ann

- A co mogę na to poradzić? – odparł wzruszając ramionami – Poza tym... mam dziwne wrażenie, że jeszcze się spotkamy.

- Ściągniesz do zamku następnego psychopatę? – zapytał Draco – Jakby nas było mało.

- Dobrze jest być w domu – zaśmiał się Harry.