Prolog

Harry szedł samotnie ulicą, a po jego twarzy spływały słone łzy łączące się z kroplami deszczu. Nie mógł uwierzyć w to co się stało. Ludzie, którzy byli z nim od zawsze okazali się zdrajcami. Jak miał teraz komukolwiek zaufać?

***…***

Harry był załamany po śmierci Syriusza. Po powrocie do wujostwa nie wiedział co ma ze sobą zrobić. Żeby zapomnieć o bólu zaczął ćwiczyć, a raczej się katować. Chciał też mieć siłę obronić się przed Dudleyem. Miał dość wiecznego chodzenia w siniakach. Jedną dobrą rzeczą, w tym wszystkim było tylko to, że po jednej z bójek odzyskał wzrok i nie nosił już okularów. Ćwiczył regularnie co pięć godzin nawet w nocy,  przez co nabrał trochę mięśni. Trzynaście dni po powrocie z Hogwartu na jego parapecie wylądował Fawkes, feniks Dumbledora. Harry odebrał od niego list i przeczytał.

Drogi Harry

Chciałbym cię zabrać do Kwatery na resztę wakacji. Jeśli się zgadzasz, bądź gotowy jutro o 20.

                                                                                                            Wiecznie Ci oddany

                                                                                                             Albus Dumbledore

Potter bardzo się ucieszył na tą wiadomość. Potrzebował teraz swoich przyjaciół więc niemal natychmiast na odwrocie kartki napisał:

Oczywiście, że się zgadzam

                          H.

Harry zaraz po wysłaniu listu uznał, że po raz pierwszy od pięciu lat posprząta swój szkolny kufer. Zszedł jeszcze na dół po worek na śmieci i zabrał się do roboty. Od razu wyrzucił  książki szkolne, które już mu się nie przydadzą. Odłożył na bok wszystkie rzeczy, które nadawały się jeszcze do użytku i zaczął przeglądać wszystko co zostało na dnie. Znalezioną mapę Huncwotów rzucił na łóżko. Na dnie zostały już same śmieci typu pozwolenia na wyjście do Hogsmeade, które wygarnął do worka. Po wyrzuceniu zbędnych rzeczy do śmietnika i zgarnięciu wszystkiego co chciał ze sobą zabrać, postanowił trochę pokombinować. Odnalazł książkę, w której natknął się na zaklęcie przylepy. Złapał pierwszy lepszy ciuch po Dudleyu i transmutował go w drewnianą płytę, którą pionowo umieści mniej więcej na środku kufra po czym rzucił zaklęcie.

- Przylepum!

Jak wszyscy mogą sie domyślić, nie wyszło mu za pierwszym razem. Klej spływał po ściankach kufra i wyglądało to po prostu okropnie. Harry rzucił zaklęcie czyszczące i spróbował jeszcze raz. Tym razem wszystko się udało. Po lewej stronie kufra umieścił rzeczy szkolne, a po prawej ubrania czyli zużyte po Dudleyu szmaty, których i tak nie było za dużo. Nadszedł czas ćwiczeń. Harry wykonał swój standardowy zestaw czyli 200 brzuszków, 100 pompek, ćwiczenia rozciągające oraz godzinę biegania ( 30 minut trucht, 30 minut sprint). Po powrocie z biegania powtórzył jeszcze ćwiczenia rozciągające, umył się i padł zmęczony na lóżko. Następnego dnia żeby zająć czymś myśli zaczął czytać  różne książki do zaklęć i eliksirów. W końcu nastała 20:00  i rozległ się dźwięk dzwonka. Harry szybko zbiegł na dół. W drzwiach stał Dumbledore, a Vernon nie chciał go wpuścić.

- Potter! Kto to jest? – zapytał wuj gdy tylko go zobaczył.

- Albus Dumbledore, dyrektor mojej szkoły. Przyszedł zabrać mnie na resztę wakacji, więc wpuść go z łaski swojej.

- Trochę kultury chłopcze – powiedział Vernon przepuszczając Albusa.

- Witaj Harry. Gotowy do drogi?

- Jasne. Tylko przyniosę kufer – wbiegł po schodach i po chwili był z powrotem na dole – Możemy iść.

- W takim razie złap mnie za ramię.

Harry wykonał polecenie i po chwili był na miejscu. Dumbledore jak zwykle zniknął. Potter wszedł po cichu do domu by nie obudzić portretu matki Syriusza. Zostawił kufer w korytarzu i skierował się do kuchni. Kiedy był przy drzwiach usłyszał skrawek rozmowy swoich przyjaciół.

- Ale Hermino…

- Ron! Uspokój się! On zaraz tu będzie! Chyba nie chcesz żeby coś usłyszał?

- Niech słyszy! Mam dość tego udawania! Nie mogę na niego patrzeć! Ile razy ratowaliśmy mu życie, co? Podziękował nam chociaż raz? Cały czas żyjemy w cieniu wielkiego pana Pottera!

- Ronaldzie Weasley! Siedzimy w tym całą trójką! Nie jesteś jedyny. My z Ginny też mamy dość, ale obiecaliśmy dyrektorowi. Nie możemy go teraz zawieść.

- Hermi! Tyle lat w tym siedzimy! Mam dość tego donoszenia. Nie możemy odpuścić?

- Nie teraz. Harry jest nam potrzebny. Tylko on może zniszczyć Tego-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać.

- Wiem, masz racje, ale ja…

Harry dłużej nie słuchał. To mu wystarczyło. Po cichu wycofał się do wyjścia. Zmniejszył kufer i wyszedł z Kwatery, czując spływające po twarzy łzy.

***…***