Rozdział 15

Następne dni mijały Hogwarczykom bardzo szybko. Zgodnie z zapowiedzią, parę dni po rozmowie z Dumbledorem, Harry jedząc obiad z przyjaciółmi dostał od niego list, z prośbą o spotkanie.

- Co to? – spytał Alex patrząc na przyjaciela

- Dumbledore chce się spotkać. Chodzi o pierwsze zadanie. Chyba dzisiaj będę musiał na nie iść.

- Co? Ale jak to? Już? Przecież nie jesteś jeszcze gotowy! – powiedziała przerażona Ann

- Ciszej wariatko! – mruknął Harry – Dam radę. Jak Voldemort mnie nie zabił, to szukanie jakiegoś chwastu tym bardziej tego nie zrobi.

- Ale...

- Cicho kobieto! I tak cała sala na nas patrzy.

Dziewczyna dopiero kiedy się rozejrzała zobaczyła pełno ciekawskich spojrzeń. I mimo, że w jej oczach można było dostrzec wielki strach i troskę o przyjaciela, to do końca posiłku nie odezwała się słowem na ten temat. Harry po skończonym obiedzie pożegnał się z przyjaciółmi i ruszył do gabinetu dyrektora. Spotkał się z nim pod samym gabinetem.

- O Harry! Liczyłem na to, że to dla mnie tak szybko opuściłeś swoich przyjaciół. Proszę wejdź.

- Dzień dobry profesorze. O co chodzi? – spytał siadając na fotelu

- Jesteś gotowy , aby wyruszyć na pierwsze zadanie? – zapytał już poważny starzec

- Bardziej gotowy już być nie mogę. Im szybciej to zrobię tym lepiej.

- Posłuchaj mnie uważnie Harry. – powiedział pochylając się nad biurkiem – To zadanie jest bardo niebezpieczne. Nie lekceważ go. Szaklau jest bardzo niebezpieczny. Tak jak mówiłem ci wcześniej, jest ślepy, ale ma bardzo dobry słuch.. 

- Nie lekceważę go dyrektorze. Szukałem o nim informacji i uczyłem się nowych, specjalnych zaklęć. Myślę, że sobie poradzę.

- Wierzę w ciebie chłopcze - Albus wstał i podszedł do gabloty, z której wyciągnął miecz Gryffindora – To ci pomoże. Miecz jest bardzo silną bronią, którą ty umocniłeś jeszcze jadem bazyliszka.

- Ale jak mam się przenieść na miejsce zadania? – zapytał Harry biorąc od starca miecz

- Za pomocą świstoklika, Potter.

- Profesor Snape?

- Severus był tak miły, że stworzył dla ciebie specjalny świstoklik. To bardzo stara magia.

- To była dla mnie czysta przyjemność – powiedział Snape ze sztucznym uśmiechem – Przygotowałem dla ciebie kilka eliksirów, które powinny pomóc ci przeżyć. Głównie są to eliksiry lecznicze, bo wierzę w twoje wyjątkowe zdolności do robienia sobie krzywdy. W skrajnej sytuacji masz też eliksir parzący dla Szaklau.

- Dziękuję profesorze, za takie poświęcenie czasu dla mojej osoby. Jestem panu dozgonnie wdzięczny.

- Trzymaj tak dalej, to może nie będę miał tak częstej ochoty na zabicie cię.

- Wystarczy panowie. Harry, uważaj na siebie. 

- Jak zawsze.

Kiedy miał chwycić za świstoklik usłyszał jeszcze głos Snapa.

- Postaraj się nie zabić.

Harry chwytając za świstoklik, pierwszy raz w życiu na te słowa uśmiechnął się szczerze do Severusa. Poczuł charakterystyczne ciągnięcie w okolicy pępka, a kiedy otworzył oczy znajdował się już w labiryncie. Rozejrzał się i cicho ruszył przed siebie, w pogotowiu trzymając różdżkę. Po kilkunastu minutach marszu usłyszał ciężkie, zbliżające się  kroki. Ukrył się szybko i będąc najciszej jak tylko mógł wyjrzał zza ściany. Zobaczył ogromnego brązowego potwora z czarnymi oczami. Schował się z powrotem za ścianą, i wyczarował na niej drabinę, po której wspiął się najwyżej jak tylko mógł, by nie być tak łatwym celem. Najwidoczniej Szaklau go usłyszał , bo ruszył w jego stronę. Harry obmyślił szybko plan i wyciągnął z woreczka od Snapa eliksir parzący. Zaczekał chwilę aż potwór znajdzie się pod nim, odkorkował butelkę i wylał całą jej zawartość na ciało potwora, który z bólu zaczął głośno piszczeć. Kiedy potwór oddalił się parę metrów, Harry opuścił się trochę na drabinie i użył zaklęcia, które ćwiczył cały tydzień. Było to zaklęcie ogłuszające.

- Audiverunt – szepnął celując różdżką w potwora, po czym zeskoczył z drabiny. Tak jak przewidział zdezorientowany Szaklau stanął przez chwilę nieruchomo nie wiedząc co się dzieje. Harry wykorzystując okazję, wyciągnął miecz i wślizgując się pod potwora przeszył go ostrzem. Z ciała Szaklau trysnęła krew, a sam potwór zaczął się niebezpiecznie chwiać. Czarny by nie zostać przygnieciony, uciekł szybko spod zwierza, który chwilę później przewrócił się dokładnie na miejsce, w którym jeszcze przed chwilą stał Harry. Chłopak usiadł na chwilę pod ścianą labiryntu patrząc na konającego potwora i zastanawiając się co ma dalej zrobić i jak ma znaleźć biały kwiat. Parę minut później jego problem sam się rozwiązał, gdyż w chwili gdy serce Szaklau przestało bić, jego ciało i ślady krwi zniknęły, a na ich miejscu wyrósł piękny, biały kwiat. Harry zerwał się z ziemi i podbiegł do celu swojej wyprawy. Z namaszczeniem zerwał kwiat, który błyszcząc jak diament przeniósł go z powrotem do gabinetu dyrektora.

- Harry, chłopcze! Nic ci nie jest? – spytał Albus zrywając się z fotela – Czy to jest...?

- Nic mi nie jest dyrektorze. Tak, to ten kwiat.

- Hostia, Potter. Tak się nazywa.

- Piękny – stwierdził Dumbledore

- Nie da się ukryć. A jak Szaklau, Potter?

- Martwy. Pan profesor wybaczy, ale nie miałem czasu robić pamiątkowego zdjęcia.

- Nie bądź bezczelny.

- Harry, masz jakieś rany? – zapytał ponownie dyrektor

- Nic mi nie jest...

- Potter to nie zabawa. Rany zadane przez Szaklau są śmiertelne. Jeśli w porę ofiara nie dostanie antidotum, które oczywiście wierząc w ciebie uwarzyłem, umrze.

- Nie dało się wcześniej powiedzieć? Zanim wyruszyłem?

- To znaczy, że jednak masz jakąś ranę? – zapytał podchwytliwie Severus

- Na szczęście nie. Ale... nie mogliście mi powiedzieć?

- Małe pominięcie faktu.

- Bo pomyśle, że się pan o mnie martwi profesorze, a nie chciałbym stracić reputacji najbardziej nie lubianego ucznia pana profesora. – powiedział Harry ze szczerym uśmiechem.

- Najbardziej nie lubianego? No Potter, nie bądź taki skromny – odparł Snape z tajemniczym błyskiem w oku – Wybacz Albusie, ale jeśli nie masz nic przeciwko, udam się do swoich komnat. Myślę, że Potter też powinien się położyć.

- Oczywiście Severusie.

- Mięknie pan, profesorze – powiedział cicho Harry.

- Co powiedziałeś, Potter?

- Miłej nocy profesorze Snape.

- Nawzajem Potter – odparł, a przechodząc koło niego dodał – A udław się pyskaty dzieciaku. Mam nadzieje, ze będziesz miał same koszmary.

- Dziękuje profesorze – odparł Harry, ledwo powstrzymując się od śmiechu.

Parę sekund później drzwi zamknęły się z hukiem.

- Oj dzieci, dzieci... – mruknął Albus – Harry, ty też idź odpocząć. Długo cię nie było.

- Tak? Ile tam spędziłem?

- Za pół godziny jest kolacja Harry.

- Och, to dobrze, bo jestem bardzo głodny. Pójdę już

- Naturalnie. Dobranoc Harry

- Dobranoc dyrektorze.

Harry po wyjściu z gabinetu udał się do swojego pokoju, chcąc się odświeżyć. Kiedy dotarł na miejsce, tak jak się spodziewał, w salonie siedzieli jego przyjaciele.

- Harry!

- Nic mi nie jest! Jestem cały, zdrowy, nie zadraśnięty, brudny i idę się wykąpać! –powiedział szybko i uciekł do łazienki, z której przeszedł do swojego pokoju by zabrać ubrania na zmianę. Dla pewności zamknął drzwi do swojego pokoju i wszystkie drzwi do łazienki. Po wejściu do ciepłej wody poczuł wielką ulgę i dopiero teraz uświadomił sobie, że mógł tego nie przeżyć. Porzucając te myśli szybko się umył i już w czystych ubraniach, wyszedł do salonu.

- Możemy iść na kolację? Jestem głodny – spytał

- Opowiedz nam, co się tam działo – powiedziała Ann

- Mówiąc w skrócie, to wylądowałem w labiryncie, znalazłem potworka, zabiłem go, a na jego miejscu pokazał się biały kwiat, który miałem zdobyć.

- I już? Tylko tyle? – spytał Alex

- Też byłem zdziwiony, że było tak prosto, ale to może dlatego, że to było dopiero pierwsze zadanie. Zostały jeszcze cztery – odparł, poczym wszyscy mogli usłyszeć jak burczy mu w brzuchu.

- Dobra, chodźmy na tą kolację – zaśmiał się Draco

- Nareszcie! Dzięki ci przyjacielu! – krzyknął Potter rzucając mu się na szyje.

- Dobra, dobra. Ty się tak nie spoufalaj.

W świetnych humorach ruszyli do Wielkiej Sali. Śmiejąc się i żartując zjedli posiłek, a potem by dać Harry’emu odpocząć, każdy poszedł do siebie.

- Dobra, to teraz mów z większymi szczegółami – powiedział Draco, kiedy siedzieli sami w salonie

- Przeniosło mnie do labiryntu jak już mówiłem. Trochę sobie pochodziłem, zanim go usłyszałem. Schowałem się za ścianą. Jak wyjrzałem już tam był. Ogromny z czarnymi oczami. Wyczarowałem drabinę przymocowaną do ściany. Wspiąłem się na nią i nie miałem pojęcia co robić dalej. Kiedy był pode mną wyjąłem eliksir parzący, który dostałem wcześniej od Snapa. Oblałem go nim. Zaczął strasznie piszczeć. Ogłuszyłem go zaklęciem i przebiłem mieczem Gryffindora. W ostatniej chwili spod niego uciekłem. Chwilę później na jego miejscu pojawił się kwiat. Zerwałem go i przeniosło mnie do gabinetu dyrektora, w którym dowiedziałem się od Snapa, że rana zadana przez Szaklau jest śmiertelna. I to tyle.

- Ty masz głupku szczęście.

- Wiem. Cholerne szczęście.

- Idź spać farciarzu. – powiedział Draco podnosząc się z miejsca

- Tak tato. Dobranoc

- Dobranoc.

Harry wchodząc do sypialni, rzucił się na łóżko zasypiając w locie. I wbrew życzeń Severusa, nie miał koszmarów.